Alternatywne metody dezynfekcji wody

Na każdym ujęciu lub źródłu odbywa się czyszczenie wody z wykorzystaniem filtrów różnego rodzaju. Ta metoda jest bezwzględna dla usunięcia cząstek różnego rodzaju typu piachu oraz innego brudu. Podstawowy podział metod dezynfekcji wody wyróżnia:

• metody fizyczne,
• metody chemiczne.

Każda metoda jest stosowana przy źródle wody lub przy wejściu do sieci wodociągowej obiektu użytkownika, gdzie znajduje się sprzęt do uzdatniania i dostarczania wody do sieci.

 

Dezynfekcja termiczna wody

Dezynfekcja termiczna wody to jedna z pierwszych oraz dość często stosowana metoda, w przypadkach wykrycia występowanie bakterii Legionella.

Do zalet tej metody można odnieść to że ona nie wymaga dużo, bo jest niezbędne i wystarczające tylko zapewnienie uzyskania w punktach czerpalnych temperatury wody nie niższej niż 70°C i nie wyższej niż 80°C.

Wiele obiektów używających tej metody twierdzi, że wyniki badań wody są dobre i nie przekraczają dopuszczalnych norm. My nie mamy podstaw mówić inaczej, ale z doświadczenia wiemy, że ta metoda do nie końca zdaje egzamin. Nie jest tajemnicą, że każdy użytkownik/obiekt zna możliwe daty kontrolnego poboru próbek przez sanepid i przed poborem próbek dokonuje przegrzanie sieci. A w razie dobrych wyników przez dłuższy okres czasu nie martwi się, chociaż bakterii szybko powstają z biofilmu - w tym bakterie Legionelli. Naszym zdaniem może być wykorzystywana tylko na bardzo małych obiektach. Ale ze względu jej duże wady nie jest przez nas polecana.

Zobacz wady tej metody:

• Na dużych obiektach oraz rozgałęzionych sieciach ta metoda nie zdaje egzaminu. Chociażby ze względu na odległość oddalonych kranów gdzie dostarczenie wody o temperaturze nawet 70°C jest prawie nie możliwe.
• Duże zużycie gorącej wody do przepłukiwania sieci
• W wielu obiektach nie ma możliwości osiągnięcia potrzebnej temperatury.
• Temperatura wody powyżej 50°C wywołuje powiększenie osadu kamienia wapiennego na ściankach w sieci rurociągu. Czyszczenie tych kamieni jest lub bardzo trudne czasem nawet niemożliwe.
• Zarastanie rur kamieniem powoduje zwiększenie powierzchni do powstania biofilmu i stwarza doskonałe warunki do rozwoju Legionelli
• Metoda jest bardzo pracochłonna, przez co w znaczący sposób angażuje personel budynku, który musi poświęcić czas na odpowiednią obsługę całego procesu
• Podanie do kranów rozbiorowych wody o temperaturze 70-75°C grozi oparzeniem oraz jest zabronione ze względu na BHP.
• Na biofilm NIE DZIAŁA.
• Koszt stosunkowo wysoki i ciężki do dokładnego skalkulowania. I tylko dla tego, że koszty termicznej dezynfekcji nie jest widoczne ta metoda jest bardzo często wykorzystywana.

Oto negatywny efekt metody

• Temperatura wody powyżej 50°C wywołuje powiększenie osadu kamieniu wapiennego na ściankach rurociągów sieci. Ten osad powoduje:
  • sporawe zmniejszenie przepuszczalności rur do samego zakorkowania rur;
  • bardzo obniża przewodność cieplną oraz szybkość przenikania ciepła z podgrzewacza do podgrzewanej wody, co powiększa koszty podgrzania w całym okresie zużycia;

Mamy osobiste przykłady i podajemy przykłady/zdjęcia potwierdzające ilość zakamieniałego osadu wapiennego w grzejniku wody pojemnością 80L. To tylko w trzy letnim okresie domowej eksploatacji w jednorodzinnym mieszkaniu, gdzie zużycie wody nieporównywalnie mniejsze od społecznych obiektów.

Nie zdążyliśmy wykonać elementu przed czyszczeniem, ale przedstawiam jego wygląd po oczyszczeniu z kamienia.

Jego stan mówi sam za siebie. A takie i nawet większe zanieczyszczenie mogą posiadać rury. I dotyczy to nie tylko rur wody gorącej, a też rurociągów zimnej wody.

 

Metoda dezynfekcji Promieniowaniem UV

Przy małych przepływach wody układy mają nie zbyt duże gabaryty. Ale przy dużych przepływach gabaryty układów wzrastają wielokrotnie, a do tego jeszcze dochodzą szafy sterownicze.

Zalety:

• Skutecznie niszczy wszelkie drobnoustroje w wodzie i innych mediach
• Podstawową zaleta tej metody jest dezynfekcja mikroorganizmów bez formowania szkodliwych produktów podezynfekcyjnych.
• Nie wywołuje skutków ubocznych

Wady:

• Działa tylko bezpośrednio w miejscu użycia lamp czyli wypromieniowania UV. Dlatego woda wstępnie zdezynfekowana ultrafioletem musi być następnie stabilizowana chemicznie w sieci wodociągowej. Woda nie wykonuje roli światłowodu żeby nieść ze sobą promienie UV dalej rurami
• Nie eliminuje chemicznej dezynfekcji
• Nie znalazłem informacje jak na skuteczność dezynfekcji wpływa prędkość przepływu wody.
• Nie niszczę biofilmu oraz nie przeszkadza w jego powstawaniu.
• Do tego żarniki konstrukcyjnie są przechowywane w szklanej rurze, które z czasem brudzą się oraz zarastają biofilmem co szybko obniża wypromieniowanie
• System dla dużych przepływów jest bardzo drogi w zamontowaniu.
• Stałe i dość wysokie zużycie prądu w trakcie eksploatacji.
• Wykorzystywane żarniki szybko tracą swoje wartości, co obniża ich działanie dezynfekcyjne i wymaga częstych oraz kosztownych wymian. Raz na 20 miesięcy.
• Zainstalowanie na ujęciach wód podziemnych jest bezsensowne.

 

Metoda na podstawie dozowaniu do wody jonów srebra oraz miedzi drogą elektrolizy

Zalety:

• Pozwala usuwać bakterie i w tym Legionellę za pomocą jonów miedzi i srebra
• Jony srebra mają działanie dezynfekcyjne. Zabijają bakterie i nie pozwalają im na rozmnażanie się.
• Jony miedzi niszczą strukturę biofilmu, który znajduje się w instalacji.
• Srebro ma właściwości bakteriobójcze. W medycynie niekonwencjonalnej stosuje się srebro koloidalne w celu leczenia różnych dolegliwości.

Wady:

• Tak w zamontowaniu jak i w eksploatacji system nie jest tani: stałe zużycie energii elektrycznej, wymiana drogich elektrodów, roboty konserwacyjne, itp.
• Warunkiem skutecznego działania tej metody jest pH wody o wartości poniżej 8,5. A niektóre źródła podają pH nawet poniżej 7,6.
• Pamiętajmy że tak srebro jak i miedz należą do metali ciężkich
• W niektórych krajach UE jonizacja wody przy użyciu jonów miedzi (Cu) i srebra (Ag) nie jest dozwolona jako metoda uzdatniania wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Pod znakiem zapytania jest uznanie metali ciężkich za substancje czynne o charakterze biobójczym – ze względu na niski poziom redukcji drobnoustrojów, niezgodny z normami europejskimi w procesach
• Ta metoda wymaga że badaniu powinny podlegać nie tylko takie parametry bakteryjne, a również: stężenie miedzi i stężenie srebra. Co powoduje dodatkowe koszty eksploatacji
• Spożycie dużej ilości srebra może spowodować chorobę zwaną argyrią (srebrzyca) , charakteryzującą się nieodwracalną zmianą koloru skóry na niebieskoszary. Dawniej argyria dotyczyła członków królewskich rodów w Europie i arystokracji, która od stałego używania srebrnej zastawy i sztućców miała lekko niebieskawą skórę (podobno stąd określenie „błękitna krew”) (Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%82%C4%99kitna_krew).
• Chociaż miedź jest pierwiastkiem śladowym, pełni ważne funkcje w organizmie, a jej niedobór, jak i nadmiar są szkodliwe. Nadmiar miedzi w organizmie prowadzi do objawy choroby Wilsona. Choroba Wilsona objawia się przede wszystkim problemami z wątrobą. Mogą występować również objawy neuropsychiatryczne, takie jak zaburzenia ruchu, mowy czy zaburzenia osobowości. (Źródło: https://zdrowie.tvn.pl/a/nadmiar-miedzi-w-organizmie-objawy-chorobywilsona-przyczyny-diagnostyka-i-leczenie-1)
• W atestach higienicznych takich urządzeń znajdujemy notatkę o konieczności prowadzenia regularnych badań wody pod kątem zawartości ciężkich metali. Oczywiście, fakt ten nie jest w żaden sposób akcentowany i podkreślany.

 

Metoda dezynfekcji chemiczna: podchlorynem

Zalety:

• Poręczny w użyciu dzięki automatycznej instalacji dozującej.
• Dozowanie odbywa się bezpośrednio z pojemnika fabrycznego gwarantując użytkownikowi bezpieczne stosowanie.
• Stosunkowo niska cena surowca

Wady:

• Jest to substancja wyjątkowo niestabilna
• Wymaga odpowiednich warunków przechowywania
• Działanie dezynfekcyjne bardzo zależy od pH wody. Ulega rozkładowi w zależności od pH wody (im wyższe pH tym więcej należy użyć środka dezynfekcyjnego)
• p. 3 świadczy że podwyższenie dawki lub dodanie środku obniżenia pH powoduje zdrożenie tej metody dezynfekcji
• Zawartość chloru wolnego w roztworze podchlorynu maleje wraz z czasem
• Działa efektywnie przede wszystkim w odniesieniu do bakterii swobodnie pływających. Nie jest w stanie wystarczająco skutecznie poradzić sobie z bakteriami „ukrytymi” na cząstkach mineralnych właśnie nadających wodzie mętność.
• Dopiero od niedawna zaczęto przyglądać się bliżej skutkom ubocznym produktom chlorowania, które są substancjami mającymi działanie rakotwórcze.
• Dozowanie jest skomplikowane przez elektryczne chloratory membranowe połączone z wodomierzem impulsowym.
• Wymaga częstej interwencji człowieka do uzupełnienia zbiornika i wstępnego przygotowania roztworu roboczego.
• Czasami tworzy pianę oraz zapowietrzenie w chloratorach membranowych co powoduje przerwy w dozowaniu oraz dezynfekcji.
• W zależności od składu chemicznego wody często powoduje tworzenie kryształów oraz zarastanie rur i zmniejsza ich przepuszczalność
• Nie działa na biofilm